x تبلیغات
خرید و بازیافت قطعات الکترونیکی

وب سایت های قالیشویی

 

قالیشویی در غرب تهران
با توجه به آنکه قالیشویی کلا به امر شست‌وشو، لکه‌ بری و غبار روبی از سطح قالی‌ها و فرش‌ها اطلاق می‌گردد، امروزه انجام پذیرفتن این امر در کارخانه قالیشویی جزء معمول‌ترین و در عین حال تخصصی‌ترین خدمات قالیشویی است.
قالیشویی تهران شهر علاوه بر شست‌وشوی قالی‌ها و فرش‌ها به امور تخصصی‌تری نظیر لکه بری، رنگ بری، غبار روبی، موگیری، رفوگری و ترمیم ریشه‌ها و یا شیرازه‌ها می‌پردازد. و این موضوع نشان‌گر دقت و تخصص کادر مجرب قالیشویی تهران شهر می‌باشد که آن را به یک قالیشویی خوب در تهران معرفی کرده است.

 

شستشوی فرش،موکت و مبل

قالیشویی های خوب تهران

قالیشویی دیوار تهران

 

شعبه های قالیشویی تهران شهر با شماره تلفن

قالیشویی ، مبل شویی و موکت شویی تهران شهر

برای استفاده از خدمات شستشوی فرش با توجه به محل سکونتتان از همه شعبه های قالیشویی تهران شهر با شماره های زیر تماس بگیرید

تلفن قالیشویی و مبل شویی09129381214  02144235952

قالیشویی غرب تهران

قالیشویی شرق تهران 

قالیشویی پونک   

قالیشویی پاسداران

قالیشویی جردن

قالیشویی جنوب غرب تهران

قالیشویی جنوب شرق تهران

قالیشویی جنت آباد جنوبی

قالیشویی جنوب تهران

قالیشویی جنت آباد شمالی

قالیشویی حکیمیه تهران

قالیشویی خ پیروزی

قالیشویی خ ستارخان

قالیشویی خ خاوران

قالیشویی خ شریعتی

قالیشویی خ جمهوری

قالیشویی خ استاد معین

قالیشویی در غرب تهران

قالیشویی در شرق تهران

قالیشویی در تهرانپارس

قالیشویی رسالت

قالیشویی ستارخان

قالیشویی سعادت آباد

قالیشویی شمال تهران

قالیشویی شهرک غرب

قالیشویی غرب

قالیشویی غرب تهران پونک

قالیشویی غرب تهران جنت آباد

قالیشویی غرب تهران ستارخان

قالیشویی فرمانیه

قالیشویی لواسان

قالیشویی مرزداران

قالیشویی نیاوران

قالیشویی ولنجک

قالیشویی در شهرری

قالیشویی یوسف آباد

قالیشویی یافت آباد

قالیشویی منطقه 22 تهران و مناطق18،17،22،2،قالیشویی منطقه 9و3،10ومنطقه 4،منطقه 5

وب سایت های قالیشویی

 

 

قالیشویی تهران

قالیشویی فرش ماشینی و دستباف و فرش های ظریف ابریشمی

مبل شویی در محل با قیمت مناسب در تهران

فوگری فرش در تهران, تعمیر فرش سوخته ,پاره و پوسیده

تلفن تماس برای سفارش رفوگری فرش تهران

بازدید شما از وبسایت قالیشویی تهران شهر مایه افتخار و مباهات پرسنل و مدیران قالیشویی تهران شهر است . برای ارتباط با مدیریت و ارائه نظرات و پیشنهاداتتان به ما میتوانید با شماره تلفن ۰۹۱۲۴۱۹۹۸۲۹ تماس بگیرید .

قالیشویی شمال تهران

قالیشویی در شرق تهران

از بازیافت زباله های الکترونیکی (E-Waste Recycling) چه می‌دانید؟

 با پیشرفت تکنولوژی و افزایش قابل توجه تعداد دستگاه‌های الکترونیکی، بسیاری از وسایل با گذشت زمان، قدیمی شده و نمی‌توانند پاسخگوی نیاز ما باشند. در نتیجه این موضوع و خرید دستگاه های جدید، کوهی از وسایل قدیمی ایجاد می‌شود. به عنوان مثال شما بعد از خرید یک لپ تاپ جدید، دستگاه قدیمی خود را چه خواهید کرد؟ این موضوعی‌ست که در چند دهه اخیر، بشر شدیدا با آن مشکل داشته و برای حل این معضل، از محل‌های دفن زباله و یا معادن استفاده می‌کند. اما بدون شک بهترین کار، بازیافت آنها است. به‌علاوه در سال‌های اخیر مفهوم جدیدی با نام بازیافت زباله های الکترونیکی (E-Waste Recycling) مطرح شده که می‌تواند کلیدی برای حل این مشکل باشد.

 

هر چند ما در کشورهای در حال توسعه کمتر شاهد چنین اتفاقی هستیم، اما نهادها و شرکت‌هایی که در زمینه بازیافت زباله های الکترونیکی فعالیت دارند، با افزایش بهره‌وری، خدمات زیادی را به بشر ارائه داده‌اند. با این حال، عملیات بازیافت، امری محدود و البته پیچیده بوده و بازیافت کامل و صحیح وسایل الکترونیکی به سازندگان آنها و موادی که در ساخت محصولات خود به کار می‌گیرند، بستگی دارد.

حال برای آشنا شدن با مشکلات موجود و کارهایی که سازندگان می‌توانند برای کمک به این صنعت انجام دهند، به سراغ کمپانی دل (Dell) و برنامه‌های آن در رابطه با بازیافت زباله های الکترونیکی رفته‌ایم. این شرکت در همکاری با کمپانی Goodwill Industires (صنایع گودویل)، برنامه‌هایی برای لپ تاپ های قدیمی کاربران دارد.

در سال‌های گذشته این شرکت تلاش کرده تا با کمک به صنعت بازیافت، از موادی در ساخت محصولات جدید خود استفاده کند که پیش از این بازیافت شده‌اند. یکی از این مواد، نوعی خاصی از پلاستیک‌ها هستند که برای استفاده در دستگاه‌‌های الکترونیکی جدید کاملا مناسب بوده و می‌توانند مورد استفاده بسیاری از سازندگان باشند. اما به کارگیری این مواد هم مشکلات خاص خود را دارد که بعضا استفاده از آنها را به امری غیر ممکن تبدیل می‌کند.

مدیر امور زیست محیطی و مسئولیت جهانی شرکت دل، اسکات اوکانل (Scott O’Connell) در این رابطه اعلام کرد:” این نوع از پلاستیک‌ها می‌توانند تا حد زیادی مناسب تولید دستگاه‌های الکترونیکی جدید باشند، اما برای تبدیل آن به مواد اولیه ایده آل، به انجام برخی فرآیندهای مهندسی نیاز داریم تا از پلاستیک خام استفاده نکنیم.”

شرکت Wistron Corporation مسئول بازیافت تمامی پلاستیک‌ها در ایالت تگزاس است. احتمالا اولین کار برای بازیافت زباله های الکترونیکی ، شکستن و تقسیم کردن حجم عظیم دستگاه های معیوب به تکه‌های کوچکتر باشد. اما کارمندان این کارخانه با دستان خود، تمامی دستگاه‌ها را شکسته و قطعات آنها را جدا می‌کنند. در این مرحله، پلاستیک‌هایی که صلاحیت استفاده در تولید دستگاه‌های جدید را ندارند، به بخشی دیگری ارسال شده و مابقی قطعات بر اساس رنگ و علم شیمی، از یکدیگر جدا می‌شوند.

اما پلاستیک‌های غیر قابل استفاده به آن سوی کره زمین، شهر Kunshan در چین و جایی که بسیاری از کارخانه‌های بازیافت زباله های الکترونیکی فعالیت دارند، ارسال می‌شوند. بر اساس صحبت‌های مدیر ارشد بخش توسعه و کسب کار شرکت Winstron، در این کارخانه، پلاستیک‌های بی‌مصرف جدا شده و مابقی آنها برای تولید مواد دیگر بازیافت می‌شود. تصور می‌کنید که منظور از مواد دیگر” چیست؟ در این رابطه می‌توان گفت که شرکت دل سال‌های زیادی‌ست که از آنها برای تولید پنل‌های پشتی مانیتورها و کامپیوترهای بدون کیس خود استفاده می‌کند.

اوکانل در این رابطه می‌گوید: “ما در به کارگیری پلاستیک خالص بازیافت شده با مشکلاتی در عملکرد و تولید آن رو به رو بودیم، اما تحقیقات 9 ماهه ما در سال 2014، نشان می‌دهد که استفاده از محتوای بازیافت شده در کنار پلاستیک خالص، نتیجه بسیار بهتری داشته و امکان اعمال تمام ویژگی‌های مورد نظر در آنها وجود دارد”. یکی دیگر از مشکلاتی که سازندگان با آن رو به رو هستند، موضوع ذوب کردن پلاستیک و از دست رفتن خصوصیات این مواد است. با این حال، در تمامی مراحل طراحی و ساخت وسایل الکترونیکی، امکان مشخص کردن میزان پلاستیک بازیافت شده و ترکیب آن با پلاستیک خالص وجود دارد.

اما چه اتفاقی برای اجزای داخلی می‌افتد؟

مابقی اجزای داخلی همچون کابل‌ها برای بازیافت مس به بخش دیگر کارخانه ویسترون فرستاده می‌شوند. فریم‌های فلزی، باتری‌های یون-لیتیومی، فن‌ها و خنک‌کننده‌ها و تمامی قطعاتی که به نوعی امکان بازیافت و یا استفاده دوباره از آنها وجود دارد، به بخش‌های جداگانه ارسال خواهند شد تا علاوه بر مواد اصلی، فلزات گرانبها نیز از آنها جدا شوند.

جالب است اشاره کنیم که عملیات گداختن زباله های الکترونیکی در بسیاری از شرکت‌های سنتی اروپایی و ژاپنی، با سوختن پشم شیشه و آسیب بیش از حد به فلزات همراه بوده، اما در کارخانه ویسترون، مهندسان از آب به جای آتش استفاده می‌کنند. به‌کارگیری مواد شیمیایی  تا زمان از بین رفتن آب‌طلا و لحیم‌‌کاری های روی بورد ادامه پیدا می‌کند تا همه چیز از یکدیگر جدا شود. در نهایت، انجام کارهای پر زحمت و استفاده از فرمول‌های پیچیده‌تر علم شیمی می‌تواند به جدا شدن بهتر و بیشتر فلزات از یکدیگر منجر گردد.

البته نباید تصور کنید که این مواد بعد از بازیافت مستقیما توسط شرکت دل و یا هر سازنده دیگری وارد چرخه تولید می‌شوند. در واقع آنها هم همانند بسیاری از مواد دیگر همچون فلز، مس، طلا یا لیتیوم، وارد بازار کالا شده و به فروش خواهند رسید. اوکانل در این مورد می‌گوید: “در سال‌های اخیر من تصور می‌کردم که کار کردن با فلز می‌تواند آسان‌تر از کار کردن با پلاستیک باشد، اما حالا به این نتیجه رسیده‌ام که فلزات، ساختار پیچیده‌تری دارند.”

در دنیای واقعی، فلزات خالص نمی‌توانند به تنهایی پاسخگوی نیاز بازار باشند و اینجاست که اهمیت فلزات بازیافت شده مشخص می‌شود. با این حال اوکانل اشاره می‌کند که حداقل بهتر بود سازندگان می‌دانستند چه مقدار از فلزاتی که خریداری کرده‌اند، از نوع بازیافت شده است. بله، این یک واقعیت است که این نوع فلزات به صورت نامرئی وارد چرخه تولید می‌شوند.

با این حال، باز هم سازندگان می‌توانند در بازیافت آینده محصولات خود نقش داشته باشند. به عنوان مثال استفاده کمتر از چسب یا پیچ‌ها و فراهم کردن شرایطی برای جدا شدن بهتر قطعات از یکدیگر، می‌تواند به چرخه بازیافت زباله های الکترونیکی کمک بسزایی نماید. در سال‌های اخیر اپل با طراحی رباتی مخصوص، تلاش کرده تا گوشی های آیفون را به شکلی تولید کند که امکان بازیافت ساده‌تر آن وجود داشته باشد. به‌علاوه، شرکت‌های بزرگ دیگر همچون دل نیز در این زمینه برنامه‌هایی دارند. اوکانل می‌گوید: “ما معمولا در تعامل با طراحان، سعی می‌کنیم آنها را جای بازیافت کنندگان قرار دهیم. در این شرایط، آنها می‌توانند فرق میان طراحی بد و طراحی خوب را تشخیص دهند.”

نباید فراموش کنیم که انتخاب درست مواد برای تولید دستگاه‌های الکترونیکی موضوعی مهم و البته چالش برانگیز است. اگر همواره سازندگان بخواهند از موادی با کیفیت پایین یا موادی که به سادگی بازیافت می‌شوند، استفاده کنند، علاوه بر کاهش سطح کیفی محصولات خود ممکن است در چرخه بازیافت مواد هم به صورت غیر عمد، مشکلاتی را به وجود آورند. در این رابطه، مدیر ارشد بخش کسب و کار شرکت ویسترون، Eric Huang می‌گوید:

چنین چیزی واقعا خوب است، اما اگر سازندگان از مواد نه‌چندان ارزشمند استفاده کنند، سود کمتری عاید شرکت‌های فعال در زمینه بازیافت زباله های الکترونیکی می‌شود.

در این مورد Huang از وجود رقابتی سخت میان سازندگان و بازیافت کنندگان صحبت می‌کند، رقابتی که البته در آن برای همیشه، بازیافت کنندگان از موادی استفاده خواهند کرد که سازندگان می‌خواهند. صنعت در حال رشد “اینترنت اشیاء” در واقع صنعت “اینترنت زباله های الکترونیکی” هم هست. حتی در ساختار لامپ‌ها هم از مدارهایی استفاده شده که می‌توان آنها را بازیافت نمود و این، شرکت‌های فعال در حوزه بازیافت زباله های الکترونیکی هستند که باید بتوانند راه انجام آن را پیدا کنند.

شاید در این میان، سخت‌ترین نقش بر عهده سازندگان باشد. آنها باید علاوه بر تولید موادی با کیفیت بالا، امکان بازیافت آسان‌تر و بهتر دستگاه‌های خود را نیز فراهم کنند. در چنین شرایطی و زمانی که شرکتی از برنامه‌های “سبز” خود برای تولید محصولات سخن می‌گوید، هیچ انگیزه مالی قابل توجهی وجود نداشته و شاید همین موضوع تمایل آنها نسبت به تولید محصولاتی با بازیافت پذیری بالا را کاهش دهد.

اما در دنیای امروز، برخی از تولیدکنندگان برچسب “Energy Star” را از EPEAT دریافت می‌کنند تا نشان دهند که محصول آنها، استاندارد IEEE و سازگاری کافی با محیط زیست را دارد. هر چند، شاید وجود این برچسب نتواند دلیلی کامل بر “سبز بودن” آن باشد، اما حداقل سازمان‌های دولتی می‌توانند قوانینی را بر اساس آن اجرا نمایند. علاوه بر آن، مصرف‌کنندگان می‌توانند به هنگام خرید، به وجود این استانداردها و برچسب‌ها دقت بیشتری داشته و محصولی را خریداری کنند که می‌دانند در آینده به شکل بهتری بازیافت می‌شود. شاید با شروع از خودمان، بتوانیم به بهبود عملکرد این چرخه کمک کنیم.

بازار جدید بازیافت زباله‌های الکترونیک در ایران

 بازار جدید بازیافت زباله‌های الکترونیک در ایران این آشغال‌های گران‌قیمتسونيتا سراب‌پور- دنياي اقتصاد هريك از ما در خانه خود از يكي از وسايل ديجيتالي نظير كامپيوتر، پرينتر، تلويزيون، دوربين عكاسي و.... استفاده مي‌كنيم. وسايل ديجيتالي كه هر از چند‌گاهي به دليل پيشرفت تكنولوژي ما را وسوسه مي‌كنند كه آنها را عوض كرده و نسخه‌هاي جديدتري از آنها را خريداري كنيم. اما آنچه در اين ميان توجه اكثر كاربران را به خود جلب مي‌كند، اين موضوع است كه بايد با آن وسايل قبلي چه كنيم. در نگاه اول شايد اين فكر را در ذهن بپرورانيم كه اي كاش در كنار هريك از سطل‌هاي زباله در سطح شهر سطل‌هاي ويژه‌اي نيز براي بازيافت وسايل الكترونيكي وجود داشت تا اين زباله‌ها در آنجا جمع‌آوري مي‌شد. اما اگر كمي‌از خيال‌پردازي شيرين خود بيرون بياييم با اين حقيقت رو‌به‌رو مي‌شويم كه هنوز كشور ما در زمينه جمع‌آوري زباله‌هاي معمولي سطح شهر با مشكل مواجه است و اين زباله‌ها با نظم و قوانين خاصي جمع‌آوري نمي‌شوند، چه برسد به اينكه در كنار زباله‌هاي خانگي زباله‌هاي الكترونيكي نيز جمع‌آوري شوند. در حالي كه بحث جمع‌آوري زباله‌هاي الكترونيكي در كشور ما يك بحث ناآشنا و جديد محسوب مي‌شود. در اكثر كشورهاي پيشرفته دنيا جمع‌آوري زباله‌هاي الكترونيكي به صورت قانونمند و به طور جدي جمع‌آوري مي‌شود. ايران و زباله‌هاي الكترونيكي زباله‌های تجهیزات الکترونیکی و الکتریکی(WEEE) بازیافت زباله‌های الکترونیکی به میزان ‌چهار کیلوگرم‌ به ازای هر نفر را الزامی‌ می‌کند. به‌موجب این قانون تولیدکنندگان موظفند بودجه طرح‌های بازیافت را تامین کنند و خرده‌فروشان خدمات بازپس‌گیری را ‌در اختیار مشتریان قرار دهند‌. زباله‌های الکترونیکی که دستگاه‌های پی‌سی، کنسو‌ل‌بازی، مایکروویو و ماشین لباسشویی و..‌. را در برمی‌گیرند، امروزه به عنوان سریع‌ترین منبع تولید زباله در اتحادیه اروپا شناخته شده‌اند‌. بحث بازيافت زباله‌هاي الكترونيكي در دنيا به صورت جدي شروع شده است، اما در كشور ما اين موضوع هنوز به طور جدي مطرح نشده و طرح‌هاي داده شده نيز تنها در حد يك پيشنهاد مسكوت مانده است. يكي از كارشناسان بازار رايانه‌ در مورد نحوه بازيافت وسائل الكترونيكي در كشور مي‌گويد: «در تهران بعضي از افراد در امر خريد قطعات قديمي‌و رايانه‌هاي مستهلك فعاليت مي‌كنند و از طريق بازيافت اين قطعات درآمدهاي كلاني به دست مي‌آورند. فعاليت اين افراد در محله شوش تهران متمركز است. فعالان اين بازار با جدا كردن مس و طلاي موجود در بعضي از قطعات رايانه و با فروش اين مواد سود فراواني به دست مي‌آورند. در ضمن بسياري از قطعات موجود در اين رايانه‌هاي مستهلك سر از بازار لوازم الكترونيكي دست دوم درمي‌آورند.» همچنين وي در ادامه مي‌گويد: «تعداد كثيري از اين قطعات غيرقابل استفاده و بازيافت بوده و به صورت سنتي دفن مي‌شوند كه اين امر به محيط زيست آسيب فراواني مي‌رساند و حتي در برخي موارد به آلوده كردن آب‌هاي زيرزميني منجر مي‌شود كه عواقب ناگواري در پي خواهد داشت.» علي كامراني از فعالان بازار خريد و فروش قطعات كامپيوتري نيز در اين مورد مي‌گويد: «با توجه به واردات رايانه‌هاي جديد و قطعات با كيفيت و كارآيي بالاي اين كالاها، قطعات قديمي‌ از دور خارج مي‌شوند و اين امر بازار پر سودي را براي بازيافت‌كنندگان رايانه و قطعات فرسوده به وجود آورده است.» وي در ادامه تصريح مي‌كند: «خريداران قطعات قديمي، مقاومت‌هاي درون قطعات را براي استفاده در تعمير رايانه‌هاي معيوب به كار مي‌گيرند از مس موجود در سيم‌ها و قطعات كامپيوتر و مقدار اندك طلاي موجود در بعضي از اين قطعات، هر يك از فعالان اين بازار سالانه 15 تا 20ميليون تومان سود به دست مي‌آورند.» وي در ادامه مي‌افزايد: «افزايش قيمت‌ها در بازار مس و طلا طي سال‌هاي گذشته سودآوري بازيافت قطعات رايانه را براي فعالان اين بازار دو چندان كرده است.» در مقابل اين اظهارنظرها يكي از فعالان بازار خريد و فروش قطعات دست دوم رايانه اين بازار را فاقد سود مي‌داند و مي‌افزايد: «در حال حاضر بازار خريد و فروش قطعات رايانه ساكن است. به طور كلي قيمت خريد قطعات دست دوم و قديمي ‌رايانه حدود يك چهارم قيمت قطعات جديد است، به همين دليل فعاليت در اين بازار به طور عادي سود خوبي در بر دارد.» وي تصريح مي‌كند كه ركود فعلي بازار خريد و فروش قطعات دست دوم رايانه سود حاصل از اين كار را به حدود چهار تا پنج‌ميليون تومان در سال براي يك واحد فعال كاهش داده است. اقدامات صورت گرفته باقربحري، رييس كميسيون سخت‌افزار نظام صنفي رايانه‌اي در خصوص اقدامات كشور در حوزه زباله‌هاي الكترونيكي مي‌گويد: «در ایران بیش از چهارمیلیون رایانه از دور خارج شده وجود دارد و این در حالی است که نه سازمان بازیافت و نه محیط‌زیست هنوز هیچ برنامه‌ای برای جمع‌آوری و‌بازیافت زباله‌های الکترونیکی ندارند و با توجه به این که هر رایانه رومیزی دارای ۳۲‌درصد پلاستیک، نزديك به هفت‌درصد سرب، ۴۱‌‌درصد‌ آلومینیوم، ۶۱۰۰/۰‌‌درصد طلا، ۲/۰‌درصد آهن، ۹۸۱/۰‌‌درصد نقره و مقادیری فلزات سنگین و خطرناک مانند کادمیوم، جیوه و آرسنیک است، می‌‌توان محاسبه کرد بازیافت چهار‌ میلیون رایانه، به جداسازی چه حجم عظیمی از عناصر ارزشمند و عناصر خطرناک خواهد انجامید که می‌‌تواند علاوه بر صرفه اقتصادی، جلوی خطرات زیست‌محیطی را نیز بگیرد. بنابراین ‌دفن یا سوزاندن این زباله‌ها سبب ورود عناصر سنگین به آب‌های زیرزمینی و گازهای سمی به محیط زیست می‌‌شود.» بحري در ادامه مي‌افزايد: «‌ ‌در سطح دنیا به لزوم تفکیک زباله‌های الکترونیکی از دیگر زباله‌ها اهمیت جدی داده می‌‌‌شود، ولی متاسفانه وجود مشکلات متعدد در تفکیک و بازیافت زباله‌های خطرناک در ایران مانع طرح مسائلي همچون زباله‌های الکترونیکی می‌‌شود.» رییس کمیسیون سخت‌افزار نظام صنفی رایانه‌ای معتقد است:‌ «باید برنامه‌هایی برای استفاده مجدد از قطعات از دور خارج شده تدوین کرد، به عنوان مثال می‌توان از قطعات و مدارهای الکترونیکی در کارگاه‌های آموزشی و مدارس برای افزایش توان مهارت و یادگیری بهره برد.‌ به این طریق شاید بتوان جلوی هدر رفتن بخش زیادی از سرمایه ملی را گرفت.‌ چون قطعات الکترونیکی دارای عمر طولانی و پرهزینه است و می‌‌توان از آنها حتی در ساخت اسباب بازینیز ‌استفاده کرد.» بحری در ادامه تصریح می‌‌کند:‌ عمر مفید رایانه‌ها در دنیا سه سال است، ولی ما به ناچار از آنها بیشتر استفاده می‌‌کنیم.‌ یکی از مسائلي که باعث از دور خارج شدن رایانه‌ها می‌‌شود، ورود مداوم نرم افزارها و برنامه‌های به روزی است که رایانه‌های مدل پایین قادر به اجرای آنها نیستند.‌ به عبارت دیگر به ظاهر عمر رایانه به پایان رسیده است، در حالی که از بسیاری قطعات و اجزای آن می‌‌توان استفاده‌های مفید دیگری کرد. اما متاسفانه ما برای استفاده مجدد از رایانه‌های از دور خارج شده هیچ برنامه‌ای نداریم، حتی بسیاری از اداره‌ها و سازمان‌ها به این وسایل به چشم زباله هم نگاه نمی‌‌کنند و بخش عظیمی از اداره و سازمان را به انبار کردن این نوع رایانه‌ها اختصاص داده‌اند.‌ به اعتقاد بحری رایانه به صورت اجزای تفکیک شده وارد ایران می‌‌شود و ‌طبق برآوردها طی چند سال اخیر هر ساله یک‌میلیون و ۲۰۰‌‌هزار تا یک‌میلیون و ۵۰۰‌‌ هزار رایانه در ایران مونتاژ شده است و با توجه به این که از سال ۱۳۷۰ ‌رایانه وارد ایران شده و اولین محموله تقریبا شامل ۱۰‌‌هزار رایانه بوده است، می‌‌توان محاسبه کرد که تاکنون به طور تقریبی چند رایانه وارد ایران شده است و از این تعداد چه میزان از دور خارج شده‌اند. رییس کمیسیون سخت‌افزار نظام صنفی رایانه‌ای می‌‌گوید:‌ «با توجه به اهمیت بازیافت زباله‌های الکترونیکی، بعضی شرکت‌های بزرگ خود موظف به بازیافت کالاهای تولیدی‌شان شده‌اند.‌ مثل HP در ژاپن، هنگام فروش کالا مبلغی را نیز به عنوان بازیافت می‌‌گیرد تا بعد از اسقاطی شدن کالای الکترونیکی، آن را بار دیگر وارد چرخه بهره‌وری کند. متاسفانه از آنجا که اکثر نمایندگان این شرکت‌ها در ایران، نمایندگان غیرمستقیم و با واسطه هستند، بنابراین ارائه این خدمات شامل کشور ما نمی‌‌شود. رضا عبدا...‌زاده، كارشناس سازمان بازيافت در مورد طرح‌هاي اين سازمان براي جمع‌آوري زباله‌هاي الكترونيكي در كنار زباله‌هاي خانگي مي‌گويد: «همان‌طور كه مي‌دانيد از زباله‌هاي الكترونيكي به عنوان زباله‌هاي خطرناك ياد مي‌شود؛ بنابراين به اين راحتي هم نيست كه در كنار زباله‌هاي خانگي ما دست به جمع‌آوري زباله‌هاي الكترونيكي بزنيم. در حال حاضر برنامه مدوني براي زباله‌هاي الكترونيكي وجود ندارد، ولي در كميته بازيافت پسماند در حال برنامه ريزي هستيم.» وي در ادامه تصريح مي‌كند كه در حال حاضر اقدام به مطالعات و نظرسنجي‌هايي در اين زمينه كرده‌ايم و با برنامه‌ريزي‌هاي انجام شده اميدواريم كه بتوانيم از سال آيند طرح جمع‌آوري زباله‌هاي الكترونيكي را نيز در كنار زباله‌هاي معمولي انجام دهيم. همچنين مجموعه فعاليت‌هايي كه ما انجام مي‌دهيم هم مي‌تواند ارزش زيست‌محيطي و هم ارزش اقتصادي بالايي داشته باشد. با گشت و گذاري در شهر، شاهد وجود صدها مركز خريد و فروش ابزارآلات كامپيوتر، الكترونيكي و .... هستيم كه هريك از اين مغازه‌داران روزانه بيش از هزاران قطعه و محصول خود را به مراجعه‌كنندگان خود به فروش مي‌رسانند و سود هنگفتي را نصيب خود مي‌كنند. اما هيچگاه نه فروشنده و نه خريدار به اين موضوع مهم فكر نمي‌كنند كه درصورت پايان عمر مفيد اين ابزارهاي الكترونيك با آن بايد چه كنند. با وجود سال‌ها همه‌گیر شدن كامپيوتر و لوازم جانبی آن در کشور هیچ نهادی‌درصدد پاسخگویی در مورد معضل زباله‌های الکترونیکی نبوده و تنها از سوی مسوولان محیط‌زیست و بازيافت كشور گفته شده است که طرحی برای نحوه برخورد با زباله‌های الکترونيکی در حال تدوین است طرحي كه هنوز به پايان نرسيده و مشخص هم نيست كه چه زماني به پايان خواهد رسيد و طي اين مدت كاربران بايد با ابزارآلات قديمي ‌خود چه كنند. با ادامه اين روند باید شاهد آن باشیم که این زباله‌ها نیز با دیگر پسماندها دفن شوند و از آنجا که در ساختار این زباله‌ها فلزات سنگین و مواد شیمیایی بسیار سمی‌ وجود دارند، رفته رفته این مواد به آب‌های زیر‌زمینی نفوذ كند و آن فاجعه‌ای که بيش از اين توسط سازمان محيط‌زيست جهاني هشدارداده شده بود گريبان مردم را بگيرد.

طرح بازیافت زباله‌های الکترونیکی در کشور در مرحله پایلوت متوقف شد

 پژوهشگران مرکز رشد دانشگاه فردوسی مشهد با دستیابی به دانش فنی بازیافت زباله‌های الکترونیکی موفق به راه‌اندازی پایلوت این طرح شدند.

 

"حسین حیدری"، مجری طرح در گفت‌وگو با خبرنگار علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) گفت: ایده اصلی ما بازیافت زباله‌های الکترونیکی بوده است چرا که در ایران بازیافت زباله‌های الکترونیکی بر اساس روش‌های علمی صورت نمی‌گیرد. علاوه بر این متوجه شدیم که زباله‌های الکترونیکی کشور از طریق تاجران زباله‌های الکترونیکی به کشورهایی چون ترکیه و مالزی فروخته می‌شود.

 

وی، قیمت خرید فناوری مرتبط با بازیافت زباله‌های الکترونیکی را پنج میلیارد تومان ذکر کرد و ادامه داد: به منظور دستیابی به دانش فنی این فناوری و جلوگیری از خروج ارز طرح بازیافت زباله‌های الکترونیکی را تعریف و اجرایی کردیم.

 

حیدری به روش‌های بازیافت زباله‌های الکترونیکی اشاره کرد و گفت: برای بازیافت این نوع زباله‌ها از سه روش مکانیکی، هیدرومتالورژی (متالورژی به روش‌های شیمی تر) و بیومتالورژی یا روش ترکیبی استفاده می‌شود و در انتهای این فرآیندها قادر به باریافت زباله‌های الکترونیکی هستیم.

 

این محقق با تاکید بر اینکه زباله‌های الکترونیکی حاوی فلزاتی چون طلا، مس و نقره هستند، خاطرنشان کرد: علاوه بر آن فلزات دیگری چون پالادیم در زباله‌های الکترونیکی موجود است که استحصال این مواد به دلیل نبود فناوری‌های مورد نیاز در ایران مقرون به صرفه نیست.

 

وی، روش استفاده شده برای بازیافت این زباله‌ها در این طرح را روش ترکیبی عنوان کرد و گفت: برای این منظور ابتدا زباله‌های الکترونیکی در داخل دستگاهی برای خرد کردن قرار می‌گیرند. پس از خرد شدن در درون وان‌های مختلفی قرار می‌گیرند تا به روش انحلال انتخابی (Solution selective) اقدام به استحصال فلزات طلا،‌ نقره و مس می‌کنیم.

 

مجری طرح با بیان این که هر یک از این فلزات در وان مجزایی جدا سازی می‌شوند، ادامه داد: جداسازی عناصر فلزی از این زباله‌ها به روش رسوب نشینی انجام خواهد شد.

 

وی، اجرای این طرح را در دو بخش استحصال سه فلز طلا، نقره و مس و مدیریت زباله‌های الکترونیکی دانست و گفت: در بخش مدیریت زباله‌های الکترونیکی، مواد مختلف استفاده شده در تجهیزات الکترونیکی چون آهن و پلاستیک جداسازی و به واحدهای بازیافت موجود در کشور منتقل می‌شوند و مواد سمی به کار رفته در این تجهیزات نیز بر اساس دستورالعمل‌های سازمان محیط زیست مدیریت خواهند شد.

 

حیدری با تاکید بر این که دستیابی به فناوری‌ها و روش‌های بازیافت زباله‌های الکترونیکی در کشور بسیار مقرون به صرفه است، توضیح داد: زباله‌های الکترونیکی حاوی فلزاتی چون طلا، مس،‌ نقره و برخی از فلزات چون پالادیوم است که میزان این فلزات در موبایل‌ها از کشوری به کشور دیگر متفاوت است.

 

وی با بیان اینکه پایان این فرآیند لجن باقی خواهد ماند افزود: این لجن حاوی مقادیری از این فلزات است که برای استحصال فلزات از لجن باقی مانده نیاز به روش‌های خاصی است که این فناوری در ایران وجود ندارد.

 

حیدری اضافه کرد: زمانی که پایلوت این طرح را در مشهد راه اندازی کردیم، گروهی از کشور ژاپن از این پایلوت بازدید کردند و حاضر بودند لجن حاصل از این فرآیند را از ما خریداری کنند.

 

مجری طرح با بیان اینکه بیشترین میزان طلای استفاده شده در هر تن موبایل‌ مربوط به کشور ژاپن است گفت: بر اساس آنالیزهای انجام شده میزان طلای استفاده شده در هر تن موبایل در ایران 100 گرم گزارش شده است.

 

به گفته وی میزان طلا استفاده شده در موبایل‌ها نشان دهنده کیفیت موبایل‌ها است؛ چرا که فلز طلا یک رسانای قدرتمند محسوب می‌شود.

 

حیدری اظهار داشت: یکی از مهمترین چالش‌های این طرح تهیه زباله‌های آن است که بر اساس درخواست سازمان‌های بهره بردار، لازم است تا ما زباله یک سال خط تولید کارخانه بازیافت زباله الکترونیکی را تامین می‌کردیم که با تعامل استانداری خراسان رضوی قرار شد تا در این زمینه سازمان‌های دولتی با ما همکاری کنند که عملا محقق نشد.

 

مجری طرح سازوکارهای پیچیده موجود در شهرداری را از دیگر چالش‌های این طرح عنوان و خاطر نشان کرد: درزمان اجرای این طرح، شهرداری اعلام کرد که ما هزینه‌ای برای راه اندازی خط تولید کارخانه بازیافت زباله را نمی‌دهیم و گفتند پایلوت این طرح را اجرایی کنید و در صورت موفقیت آمیز بودن سرمایه گذاری خواهیم کرد.

 

وی اضافه کرد: با رابزنی‌های صورت گرفته با شهرداری مشهد پایلوت این طرح با هزینه ما در سال 90 راه اندازی شد که ضمن آنکه هزینه‌های پرداخت شده سه سال بعد از شهرداری اخذ شد، این نهاد تمایلی به ادامه همکاری با ما نداشت.

 

مجری طرح خاطر نشان کرد: یکی از مشکلات این طرح جمع آوری زباله‌های الکترونیکی است و در زمان اجرای پایلوت این طرح، شهرداری انتظار داشت که این زباله‌ها را به صورت رایگان در اختیار داشته باشد و این در حالی بود که زباله‌های الکترونیکی خرید و فروش می‌شود.

 

حیدری ادامه داد: در حال حاضر این طرح دانش بنیان مسکوت مانده و ادامه آن به یک شرکت خصوصی واگذار شد و اهداف ما در این طرح محقق نشد.

 

وی افزود: در این طرح قرار بود تا با همکاری سازمان مدیریت پسماند شهرداری مشهد پس از راه اندازی موفقیت آمیز پایلوت، وارد فاز نیمه صنعتی و صنعتی شویم که به دلیل وجود مسایل مختلف ادامه این طرح میسر نشد.

صفحه قبل 1 صفحه بعد